Olivier Despicht

Het fotohokje, dat geplaatst is in de openbare ruimte, is een ideale plek om onze identiteit te verkennen. Het is ook een creatieve ruimte waarin kunstenaars het automatisme van de machine verkennen. Tussen 1992 en 2002 maakte de Rijselse fotograaf Olivier Despicht (1968-) een collectie van meer dan 140 pasfoto’s als onderdeel van zijn formeel onderzoek naar portretkunst. 

Als student aan de Sint-Lucas kunstacademie koos hij het fotohokje voor een verplichte zelfportretoefening. Het hokje wordt een ruimte waarin men zichzelf ensceneert. In de loop van de sessies leert Olivier Despicht de machine te beheersen: hij controleert de kadrering in de reflectie van het glas en kent de sluitertijd. Met de hulp van de technicus die verantwoordelijk is voor het onderhoud van de camera, experimenteert hij ook met de kleurweergave van de afdrukken, waarvan de verzadigde tonen een surrealistische dimensie geven aan de reeks.

Voor zijn project gewijd aan de voorstelling van het koppel geeft Olivier Despicht echter de voorkeur aan de formele en standaard eenvoud van het fotohokje – nu digitaal – voor het samenspel van de gezichten. De monochrome, quasi-uniforme behandeling van de reeks en het repetitieve formaat van de pasfoto’s benadrukken de verscheidenheid aan poses die hij creëert met de hulp van zijn partner, ondanks de krappe omstandigheden van het hokje. In de loop der jaren zijn deze foto’s, die in een fotohokje genomen zijn terwijl ze boodschappen deden, een getuige geworden van hun intieme leven. Door zijn kinderen erbij te betrekken, verwelkomt Olivier Despicht het onvoorspelbare en wordt de reeks omgetoverd tot een origineel en uniek familiealbum.

Curator Anne Lacoste, Hoofd van het Institut pour la photographie