Justine Pluvinage

Justine Pluvinage onthult geen geheimen en ontfutselt geen bekentenissen. Ze probeert niet de diepe en verborgen waarheid bloot te leggen van degenen die ze observeert. Tenslotte worden alleen verhalen gefilmd.
Wanneer de regisseur besluit om te filmen, is het script al geschreven. Ze komt het verhaal brengen van Coralie en Mourad, haar buren. Hun liefdesverhaal: een verhaal dat ze kennen, dat ze in de loop der jaren vaak hebben herhaald en herschreven. De chronologie is herzien, er is in geknipt, elke aarzeling is getest en de wendingen zijn gekozen. Door hen zelf natuurlijk, in de loop der jaren. Zoals een genrefilm.
Aan de vertellers van liefdesverhalen die we allemaal zijn, biedt Justine Pluvinage, eenvoudig en luchtig, de technische attributen van fictie. Het terugspoelen, de voice-overs en het korrelige beeld dienen allemaal om het verhaal te onthullen en suggereren dat elk verhaal, bij nader inzien, de beste romantische komedies waardig is.
De verwarring tussen documentaire en fictie is overal terug te vinden in het werk van de kunstenaar. In elk van haar films lopen de verhalen door elkaar, weigeren ze zich te ontrafelen en weet je nooit wat echt is. Van deze werkelijkheid zelf geweven uit een veelvoud aan samengevoegde ficties.

Tekst door Samy Lagrange, onderzoeker, kunstcriticus en onafhankelijk curator, lid van het collectief Jeunes Critiques d’Art